Public acceptance is often seen as a key reason why water-recycling technology is rejected. A common assumption is that projects fail because the general public is unable to comprehend specialist information about risk and the belief that if the public were better informed, they would accept change more readily. This article suggests that rhetoric about acceptance is counterproductive in progressing sustainability as it does not address issues relating to institutional arrangements and reinforces a dichotomy between expert and lay groups. Instead, (...) it is argued that institutional change is needed to build opportunities for constructive public engagement. The failure to implement sustainable water use through recycling can be understood as the result of several factors including present cost structures for water, institutional conservatism, administrative fragmentation, and inadequate involvement of communities in planning. Achieving sustainable water use through recycling may require better coordination between agencies and integrated government policies. (shrink)

We study the problem of the approach to equilibrium in a macroscopic quantum system in an abstract setting. We prove that, for a typical choice of “nonequilibrium subspace”, any initial state (from the energy shell) thermalizes, and in fact does so very quickly, on the order of the Boltzmann time τ B := h/(k B T ). This apparently unrealistic, but mathematically rigorous, conclusion has the important physical implication that the moderately slow decay observed in reality is not typical in (...) the present setting. (shrink)

Getting everything you want out of life isn't about doing more. It's about becoming more. Hal Elrod and The Miracle Morning have helped millions of people become the person they need to be to create the life they've always wanted. Now, it's your turn.

Five percent of all human tumors are found in the head and neck region with an increasing rate. Head and neck tumors are not only a significant problem because of the large number of people affected. The functional and cosmetic disadvantages and stigmas related to the therapy influence the medical recommendations for each individual patient.

Muhammed Kâsım Nânotevî başkanlığında kurulan Diyobendîlerin ta-savvuf ile irtibatını konu edinen bu çalışmanın temel amacı, Hint alt kıtasının dinî yaşantısında etkin olan Diyobendîlerin tasavvufa olan yaklaşımlarını analiz etmektir. Çalışmada öncelikle Diyobend’in kuruluşu, İngilizlere karşı mücadeleleri, Osmanlı Devleti ile temasları ve daha sonra Diyobendîlerin tasavvuf anlayışına dâir bilgilere yer verilmiştir. Onların tasavvuf ile ilişkileri araştırılırken literatür açısından Diyobendîler ile ilgili temel kaynaklara bakılmıştır. Bu kaynaklar geniş bir incelemeye tabi tutularak onların tasavvufa bakış açıları tespit edilmeye çalışılmıştır. Elde edilen sonuçlar kısaca şöyle (...) özetlenebilir: Sünnî olan Diyobendîler tasavvufu şerîatın bir parçası olarak görmektedirler. Onlar, mânevî hastalıklardan korunmak için tasavvufa sarılmaya, mürşidlerin sünnete ittibasına ve bid’atlardan uzak durmaya önem vermiş, ayrıca nübüvvetin velâyetten üstün olduğunu, kerâmetin hak olduğunu ve vahdet-i vücûdun tasavvufun esaslarından biri olmayıp bunun bir hâl olduğunu ifade etmişlerdir. Eğitim müfredatlarında tasavvuf klasiklerinin yanı sıra kendi mürşidlerinin yazdığı eserleri de okutan Diyobendîlerin tasavvufun birçok konusunda söz sahibi oldukları tespit edilmiştir. (shrink)

Distributional models of semantics learn word meanings from contextual co‐occurrence patterns across a large sample of natural language. Early models, such as LSA and HAL (Landauer & Dumais, 1997; Lund & Burgess, 1996), counted co‐occurrence events; later models, such as BEAGLE (Jones & Mewhort, 2007), replaced counting co‐occurrences with vector accumulation. All of these models learned from positive information only: Words that occur together within a context become related to each other. A recent class of distributional models, referred to as (...) neural embedding models, are based on a prediction process embedded in the functioning of a neural network: Such models predict words that should surround a target word in a given context (e.g., word2vec; Mikolov, Sutskever, Chen, Corrado, & Dean, 2013). An error signal derived from the prediction is used to update each word's representation via backpropagation. However, another key difference in predictive models is their use of negative information in addition to positive information to develop a semantic representation. The models use negative examples to predict words that should not surround a word in a given context. As before, an error signal derived from the prediction prompts an update of the word's representation, a procedure referred to as negative sampling. Standard uses of word2vec recommend a greater or equal ratio of negative to positive sampling. The use of negative information in developing a representation of semantic information is often thought to be intimately associated with word2vec's prediction process. We assess the role of negative information in developing a semantic representation and show that its power does not reflect the use of a prediction mechanism. Finally, we show how negative information can be efficiently integrated into classic count‐based semantic models using parameter‐free analytical transformations. (shrink)

Berikut ini diperkenalkan tiga buku yang ditulis oleh para dosen Sekolah Tinggi Filsafat dan Teologi Widya Sasana di Malang tentang bagaimana Gereja Katolik perlu menempatkan diri dalam ruang publik Indonesia. Fokus buku pertama, tulisan Prof. Dr. Armada Riyanto (2014), adalah ajaran sosial Gereja Katolik, jadi ajaran mengenai bagaimana Gereja Katolik memahami panggilannya dalam masyarakat yang sekaligus menjadi ruang publiknya. Sepintas alur buku ini dapat mem- bingungkan karena penulis suka melancong ke pelbagai bidang sam- pingan, apalagi ia tidak menjelaskan susunan bukunya. (...) Namun kekaya- an buku ini justru terletak dalam luasnya acuan, penjelasan pelbagai latar belakang, serta perhatian pada konteks-konteks ajaran sosial Gereja yang diangkat penulis. Dengan demikian pembaca dibantu dalam mencari bagaimana umat Katolik Indonesia dapat memberikan sum- bangannya bagi bangsanya dalam segala pergulatannya. Bagian kedua, mulai dari bab ke-10, memasuki situasi umat Katolik Indonesia sebagai minoritas yang sepertinya masih “kurang memiliki” (187). Bertolak dari catatan bahwa waktu Congregatio Missionis (Romo-romo CM) mengam-bil alih wilayah Jawa Timur dari romo-romo Yesuit hanya ada 40 umat Katolik Jawa tercatat (hal. 203), bab 11 menjelaskan kesulitan yang dialami Gereja Katolik sejak dari permulaan abad ke-19 dalam bergiat di Hindia Belanda. Namun kemudian dijelaskan bagaimana orang Katolik Jawa, di antara- nya Pak Kasimo, sebelum Kemerdekaan sudah berjuang sebagai nasionalis Indonesia tulen. Bagian ketiga, dimulai dari bab 12, membahas sifat dialogal ajaran sosial Gereja dalam pelbagai dimensi. Bahwa iman dan teologi Gereja secara hakiki bersifat dialogal merupakan kesadaran teologis (dan sosiologis) baru. Daripada hanya berpegang teguh pada suatu ajaran yang sudah membatu menjadi tradisi, lalu dibawa begitu saja ke dalam dunia, Gereja menyadari bahwa iman maupun teologinya selalu bergerak dalam medan masyarakat di mana Gereja berhadapan dengan segala macam pemikiran dan tanta-ngan. Dengan sifat dialogal dimaksud bahwa iman dan teologi Gereja mau tak mau terwujud dalam menghadapi tantangan-tantangan itu. Kekuatan buku Prof. Armada ini adalah bahwa ia menempatkan ajaran sosial Gereja yang pokok-pokoknya sudah sering diuraikan ke dalam pelbagai konteks, dengan implikasi-implikasi dan acuan pada pelbagai pengalaman Gereja. Pembaca menemukan banyak petunjuk bagaimana ajaran sosial Gereja Katolik dapat menjadi inspirasi bagi umat Katolik Indonesia. Ada juga beberapa kelemahan. Tidak ada daftar nama. Dan barangkali cakupan uraiannya terlalu luas. Misalnya uraian panjang lebar tentang paham Platon dan Aristoteles tentang keadilan sebenarnya kurang relevan, begitu pula uraian tentang perkembangan pemikiran filosofis tentang demokrasi. Padahal pertanyaan sangat relevan, yang muncul di banyak negara, bagaimana sebuah minoritas berpartisipasi dalam sistem demokrasi tidak didiskusilan. Mengapa fungsi suatu Partai Katolik di Indonesia tidak diangkat, padahal seku- rang-kurangnya sudah tiga kali menjadi debat besar dan panas dalam umat Katolik Indonesia: 1960 di zaman demokrasi terpimpin, 1971 sesudah pemilihan umum pertama di bawah presiden Suharto, dan 1999 di masa reformasi. Betul, persepsi “kemiskinan struktural” dibuka dengan Rerum Novarum (h. 24), tetapi istilah itu sendiri tidak ditemukan di dalamnya, melainkan berasal dari teologi pembebasan. Karena penulis menganggap “pluralisme” tak punya arti di luar “pluralitas,” penulis tidak masuk ke dalam kontroversi tajam tentang pluralisme di Indone- sia. Fatwa MUI tentang pluralisme tidak didiskusi-kan. Uraian panjang tentang pendidikan Katolik yang sangat optimis tinggal normatif. Padahal dalam kenyataan Gereja Katolik, juga di Indonesia, biasanya justru mempertahankan pegangan eksklusif atas pendidikan. Dalam kaitan ini seharusnya penolakan UU Sisdiknas — dengan keharusan memberikan pelajaran agama kepada para siswa sesuai dengan agama mereka — oleh sebagian besar penanggap Katolik didiskusikan. Namun kekurangan-kekurangan ini tidak menghilangkan bahwa buku ini amat memperkaya pustaka Katolik berbahasa Indonesia tentang panggilan Gereja, juga panggilan Gereja Indonesia, dalam masyarakat (Franz Magnis-Suseno, Guru Besar Ilmu Filsafat Emeritus, Sekolah Tinggi Filsafat Driyarkara, Jakarta). (shrink)

Bu makalede, râ harfinin tefhîm/kalın ve terkîk/ince okunmasına dair hususlar son dönem Osmanlı kurrâlarından Bursalı Süleyman Vehbi’nin (öl. 1334/1916) Risâle-i Râiyye adlı eseri ekseninde ele alınmıştır. Kur’ân harflerinin seslendiriliş biçimini ifade eden fonetik farklılıklar kıraat ilminin amelî/pratik boyutunu oluşturan en önemli unsurdur. Bu minvalde Kur’ân alfabesindeki harfler genel olarak, birbirinin zıddı olan tefhîm-terkîk sıfatlarından biriyle seslendirilmektedir. Bununla birlikte lâm ve râ harfleri bazen kalın bazen de ince okunmaktadır. Lâm harfinde aslolanın terkîkle telaffuz edilmesi olup bazı durumlarda tağlîzle/tefhîmle okunduğu hususunda ittifak (...) edilmiştir. Fakat âlimler râ harfinin tefhîm veya terkîki konusunda ihtilaf etmişlerdir. Bazıları, aslı itibariyle râ harfinde tefhîm-terkîk özelliği bulunmayıp birtakım şartlar muvacehesinde bunlardan birisiyle okunduğunu söylerken; cumhur ise râ’da aslolan tefhîm olup bazı şartlar çerçevesinde terkîkle okunduğunu ileri sürmüştür. Husûsen Verş (öl. 197/812) rivâyeti ve Ezrak (öl. 240/854) tarikine göre râ harfinin tefhîm-terkîkle okunması gereken yerlerin tespiti kıraat tedrisatında zaptı en zor olan hususlardan addedilmiştir. Hâl böyle iken günümüze değin râ harfine dair kurrâ arasındaki ihtilafların tam anlamıyla açıklanıp vuzuha kavuşturulduğu -Süleyman Vehbi’nin risâlesi dışında- Türkçe bir eser kaleme alınmamıştır. Türkçe eserlerde râ’nın okunuşuna dair hususlar genelde Hafs (öl. 180/796) rivâyeti özelinde işlenmiş, Verş ve Ezrak’ın, râ harfini okuyuş keyfiyetlerine yönelik bilgilere yeterli ölçüde yer verilmemiştir. Bu bağlamda mezkûr boşluğun doldurulması, çalışmanın amaçlarından biridir. Makalenin Risâle-i Râiyye çerçevesinde ele alınmasının sebebi müellifin, Osmanlı’daki kıraat tedrisinde temel kaynak olarak kullanılan en-Neşr, İthâf, Zübdetü’l-irfân, Umdetü’l-hullân, el-Îtilâf, Bedâi‘u’l-burhân ve Mürşidü’t-talebe gibi eserlerin hemen hepsine müracaat edip konuyu sistematik bir şekilde ele alması ve yeri geldikçe mezkûr eserlerdeki hata ve eksikliklere değinmesidir. Makalede öncelikle müellifin hayatına yer verilmiş, ardından risâlede işlenen konular tavzih edilmiştir. Bu yapılırken müellifin verdiği bilgilerin aslî kaynaklardaki yeri ve râ’nın tefhîm-terkîk ile okunmasının illeti/sebebi tespit edilmeye çalışılmıştır. Ayrıca müellifin eser içerisinde hata ve eksikliklerine değindiği kaynakların ilgili yerleri tespit edilip hangi ibare ve ifadelerle tashih edilmesi gerektiğine işaret edilerek araştırmacılara kolaylık sağlanması amaçlanmıştır. Çalışma sonunda görülmüştür ki Ezrak, esreli râlar’ın terkîkinde ve kelime başlarındaki fethalı-zammeli râlar’ın tefhîminde diğer kurrâ ile müttefiktir. Ancak kelime ortasında-sonunda bulunan mansûb-meftûh râlar’ı “kelimenin aslından olan lâzımî kesreli harften sonra gelmesi”, “lâzımî kesreyle râ’nın arasında sakin bir hurûf-i isti‘lânın -hâ/خ hariç- bulunmaması” ve “râ’nın sakin yâ harfinden sonra gelmesi” durumunda sadece terkîkle; bu şartları taşımakla birlikte râ’nın tenvinli olması durumunda terkîk ve tefhîm olmak üzere iki vecihle; bu şartlardan birinin bulunmaması durumunda ise sadece tefhîmle okumuştur. Mazmûm ve merfû râlar’ı ise mansûb râlar için zikri geçen şartları taşımaları halinde Verş sadece terkîk, Ezrak ise terkîk ve tefhîm vechiyle okumuştur. Burada şunu ifade etmek gerekir ki kütüphanelerde özellikle Osmanlı dönemine ait pek çok kıraat eseri gün yüzüne çıkarılmayı beklemektedir. Söz konusu eserlerin ortaya çıkarılıp incelenmesi hem süreç içerisinde kıraat ilminin nasıl bir seyir izlediğinin tespiti hem de mezkûr eserlerin verilerinden istifade edilerek yeni çalışmaların ortaya konulması açısından önem arz etmektedir. (shrink)

This paper aims at looking at Shakespeare’s character Falstaff through the prism of some of the seven deadly sins. The paper doesn’t claim that it explores all the sins present in Falstaff’s personality. The main sins that this paper examines in Falstaff’s personality are the sins of gluttony, lust, avarice, sloth, and pride. The presence of so many sins in the personality of one character that are interconnected is known as concatenation of sins. As Bernard Spivack and David Wiles have (...) explained, in many ways Falstaff serves as the Vice figure from the morality plays tempting Prince Hal. Since in the morality plays the Vice figure stems and is associated mainly to the seven deadly sins, this paper will try to show that the fact that Falstaff possesses so many sins can facilitate the possibility of him being identified as stemming from the Vice figure from the morality plays. I will try to find each of the afore-mentioned sins by analyzing Falstaff actions and inactions and by trying to find characteristics of the sins present in Falstaff’s behavior. This paper will also look at Falstaff’s fate and whether there is any similarity between the fate of the Vice figure in the morality plays and the fate of Falstaff in the second part. (shrink)

Siyasal sistemler, kitlelerin duyguları ile bilgilerini mobilize etmek, etkilemek ve yönlendirmek için çeşitli yol ve yöntemlere başvurur. Bunların belki de en etkilisi renk sembolizmidir. Zira renkler, hafızada kalıcı iz bırakan ve anlam zenginliği olan kültür sembolleridir. Bu sebeple bazen bir bayrakta, bazen bir afişte, bazen de bir sloganda siyasi bir araç olarak kullanılmaktadır. Hâl böyle olunca siyaset alanında gerçek niteliklerinden uzaklaşan renkler, simgesel anlam ve işlevler kazanmaktadır. Bu yolla siyasiler ile halk arasında hem hızlı bir iletişim hem de güçlü bir (...) dayanışma sağlanabilmektedir. Bu yüzden siyasiler, ideolojik söylemlerini güçlü kılmak adına deyim, özlü söz, vecize gibi dilin söz varlıklarından faydalanmaktadır. Söz konusu ifadelerde geçen renklerin (siyah, beyaz ve kırmızı vb.) siyasi ideoloji ve kavramların yerini tuttukları varsayılmaktadır. Buradan hareketle bu çalışmada, Sovyetlerden beri Rus siyasetinde gelişen sosyo-politik olaylarda sembol değer olarak kullanılan renkler analiz edilmiştir. Bu incelemede siyaset dilinde zikredilen ve aynı zamanda medya ve halkın diline yansıyan “renkli” ifadelere başvurulmuştur. Bu siyasi söylemlerin betimsel yöntemle tanımları yapılmış, renklerin taşıdıkları metaforik ile metonimik anlamları belirlenmiş ve kullanım alanları örneklerle gösterilmiştir. Böylelikle, Rus siyasetinde renklerin anlam, imaj ve fonksiyonları belirlenmeye çalışılmıştır. İnceleme neticesinde, beyazın geçtiğimiz asrın başında demokrasinin, düzenin ve meşrutiyetin simgesi; günümüzde ise hükümet karşıtı sergilenen yasadışı eylemlerin sembol ifadesi olduğu saptanmıştır. Sovyetler zamanında direnişin, isyanın, devrimin simgesi kızıl renk iken eski Sovyet coğrafyasında batı destekli gerçekleşen devrim hareketlerinde kızılın yerini turuncuya bıraktığı anlaşılmıştır. Çarlık rejimi yanlısı ve devrim karşıtı Ortodoks, muhafazakâr, milliyetçi örgütlerin temsil renginin ise siyah olduğu tespit edilmiştir. Çalışmanın sonunda ise araştırmadan elde edilen bilgi ve bulgular derlenerek kısaca değerlendirilmiştir. (shrink)

Representing a new generation of theorists reaffirming the radical dimensions of art, Gail Day launches a bold critique of late twentieth-century art theory and its often reductive analysis of cultural objects. Exploring core debates in discourses on art, from the New Left to theories of "critical postmodernism" and beyond, Day counters the belief that recent tendencies in art fail to be adequately critical. She also challenges the political inertia that results from these conclusions. Day organizes her defense around critics who (...) have engaged substantively with emancipatory thought and social process: T. J. Clark, Manfredo Tafuri, Fredric Jameson, Benjamin H. D. Buchloh, and Hal Foster, among others. She maps the tension between radical dialectics and left nihilism and assesses the interpretation and internalization of negation in art theory. Chapters confront the claim that exchange and equivalence have subsumed the use value of cultural objects—and with it critical distance— and interrogate the proposition of completed nihilism and the metropolis put forward in the politics of Italian operaismo. Day covers the debates on symbol and allegory waged within the context of 1980s art and their relation to the writings of Walter Benjamin and Paul de Man. She also examines common conceptions of mediation, totality, negation, and the politics of anticipation. A necessary unsettling of received wisdoms, _Dialectical Passions_ recasts emancipatory reflection in aesthetics, art, and architecture. (shrink)

Tarihsel süreçte İslam inanç sisteminin inşasında önemli bir görev üstlenen kelâm ilmiyle bu inanç sistemlerinin karşısında yer alan inkârcı akımlar, temeller ve hedefler noktasında birbirlerinden ayrışmakla birlikte usul, yöntem ve söylem açısından zaman zaman benzerlikler göstermişlerdir. Bu durum Mu‘tezile ve deizm örneğinde olduğu gibi birçok noktada birbirinden farklılaşan düşünce yapıları arasında bir uyuşma ve paralelliğin olduğu izlenimini uyandırmıştır. Nübüvvet ve vahyin imkân ve gerekliliği noktasında birbirine zıt iki düşünce akımını oluşturan bu yapılar, kendi tezlerini ispatlamak için aynı usul ve yöntemi (...) kullanarak farklı sonuçlara ulaşmışlardır. Bu çalışma ilk bakışta Mu‘tezile ve deizm arasında böyle bir kanaati destekler gibi görünen yöntem benzerliğinin gerçekliğini ahlakın kaynağı açısından sorgulamayı hedeflemektedir. Deizm klasik dönemde olduğu gibi Tanrı’nın varlığını ve birliğini kabul etmekle birlikte rasyonel gerekçeler ileri sürerek nübüvvet ve vahyin imkânsız ve gereksiz olduğunu ileri sürmektedir. Ahlakın kaynağı açısından deizmin ileri sürdüğü üç temel argüman vardır. Bunlardan birincisi ahlaki değerlerin eşya ve fiillerin özünde içkin olduğu, ikincisi eşya ve fiillerin özünde var olan bu özelliklerin fiilin değerini zorunlu kılan belirleyici nedenler olması sebebiyle deterministik bir zorunluluğu beraberinde getirmiş olması, sonuncusu ise ahlaki değerlerin ilahi yardım olmaksızın tek başına akıl tarafından bilineceğidir. Buna karşın Mu‘tezile kelâm okulu ise aynı şekilde rasyonel gerekçelerle nübüvvet ve vahyin imkân ve gerekliliğini savunmakta ve bunu ilahi bir zorunluluk olarak kabul etmektedir. Ahlakın kaynağını benzer bir söylem ve yöntemle ortaya koymaya çalışan Mu‘tezile’nin vardığı sonuç deizmden farklıdır. Deizmin bu üç temel argümanı karşısında kendi içinde farklı görüşler olmakla birlikte Mu‘tezile’nin bir kısım kelâmcıları ahlaki değerlerin eşya ve fiillerin özünde içkin olduğunu savunurken diğer bir kısmı da ahlaki değerlerle ilgili hal ve şartları göz önünde bulundurmuştur. Mu‘tezile’nin bu konuda farklı görüşler ileri sürmesinin arkasındaki en önemli sebeplerden birisi tabiat felsefeleridir. Deizmin ahlaki değerlerin yalnızca akılla bilineceği tezine karşın, Mu‘tezile akla hem bedîhî hem de nazari olarak geniş bir yetkinlik alanı tanısa da bu, ilahi bildirimlerden bağımsız ve müstağni bir akıl değildir. Bu bağlamda vahiy ve aklın her ikisinin de Allah tarafından yaratılmış olması, bu ikisi arasında bir çelişki ve uyumsuzluktan ziyade uyum ve koordinasyonu beraberinde getirmektedir. Deizmin eşya ve fiillerin ontolojik yapısına bağlı olarak ahlaki değerler hususunda deterministik bir zorunluluk anlayışına karşılık, Mu‘tezile değerlerin eşya ve fillerin özünde Allah tarafından yaratıldığını ve bu durumun O’nun kudret ve iradesinden bağımsız olarak bir zorunluluğa sebep olmadığını savunmuştur. Çalışma bu haliyle ahlakın kaynağı hususunda Mu‘tezile ile deizm arasında bir karşılaştırma yapmak suretiyle, bu iki düşünce akımı arasındaki temeller ve hedefler bağlamında farklılıkları ortaya koymaya amaçlamaktadır. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Heavy TrafficDenis DuttonIt was the Reverend Sidney Smith who said, “I never read a book before reviewing it; it prejudices a man so.” Thirty years ago that remark was still a joke. These days, it’s a downright plausible idea, one with a distinctly postmodern ring. If the objects of experience are nothing but constructions, inventions of our cultures and mind-sets, that must go as well for all the books (...) we read—including those books which urge this fact on us. To read them is to construct them, to write them for yourself. But wait—that can’t be a fact, because facts are just prejudices too. Takes your breath away to realize how far scholarship has come.These thoughts drifted through my mind reading The Traffic in Culture: Refiguring Art and Anthropology, edited by George E. Marcus and Fred R. Myers (University of California Press, $48.00 cloth, $17.95 paper). It comprises a long introduction plus eleven chapters which “explore the boundaries and affinities between art, anthropology, representation, and culture, casting a critical, ethnographic light on the art worlds of the contemporary West and the ways they give value to cultural form—in short, a “‘traffic’ in culture.” It is not easy to make out a consistent thread in the essays themselves. Carol Vance offers a fine discussion in the form of four small essays on censorship, the NEA, Jesse Helms, and so forth. There is no discernible connection with anthropology, and I cannot see why these pieces are included. Nancy Sullivan, described as a Ph.D. candidate in Fred R. Myers’s NYU anthropology department, struggles with her cumbersome account of the artworld in the last generation. Again, I can detect no hint of how anthropology has helped her understand the artworld. Hal Foster makes a cameo appearance of only a few pages, a kind of postmodern arabesque with lots of big words. Christopher B. Steiner revisits material [End Page 283] presented in his book, African Art in Transit, which is squarely in the field, and Steven Feld agonizes about appropriation of world music into commercial music business while telling some interesting tales about a radio program he produced of music from Papua New Guinea. The feminist Judith L. Goldstein does a late-capitalist, “late-postmodernist” job on women’s makeup, with much reliance on Fredric Jameson but no anthropology I can discern, despite the fact that she gave a version of it at an American Anthropological Association conference. If we really have reached “late-postmodernism” we can only be thankful. Molly H. Mullin’s account of the nineteenth- and early twentieth-century enthusiasm for American Indian artifacts, on the other hand, may begin with clichés about “élite responses to the rise of consumer capitalism,” but it soon settles down to a solid account of the people and problems of trying to achieve recognition of Indian handicrafts as art. This was made possible, we learn, by much devoted work from people who were multiculturalists before the word existed, white Americans whose actions were based on a love of Indian cultures and arts, rather than postcolonial theory and the school of resentment. All the issues of art vs. craft, the relation of tourism to artistic development, authenticity, and so on, were raised in the 1920s and 30s, with sophistication not often seen today.But to figure out how it all is supposed to tie together, we have to turn to the book’s explanatory introduction. This is so turgidly vague that when I was done I felt like invoicing the authors for my time. These pages are peppered with half-assertions I’d half want to dispute if their meaning were plainer, and a few that are plain enough to be flat-out wrong. Among many examples: “Ironically, the very category of ‘art’—as opposed to ‘the arts’—goes unexamined in its own hierarchies of sense, so that various forms of popular performance, in which disinterested contemplation does not necessarily reign supreme, are excluded.” Excluded? Notice that irritating passive voice: who, I’d like to know, has left popular performance unexamined and excluded? What are “hierarchies of sense”? The sentence carries no reference. In... (shrink)

“Only a small community has concentratedon general intelligence. No one has tried to make a thinking machine... The bottom line is that we really haven’t progressed too far toward a truly intelligent machine. We have collections of dumb specialists in small domains; the true majesty of general intelligence still awaits our attack.... We have got to get back to the deepest questions of AI and general intelligence... ” –MarvinMinsky as interviewed in Hal’s Legacy, edited by David Stork, 2000. Our goal (...) in creating this edited volume has been to?ll an apparent gap in the scienti?c literature, by providing a coherent presentation of a body of contemporary research that, in spite of its integral importance, has hitherto kept a very low pro?le within the scienti?c and intellectual community. This body of work has not been given a name before; in this book we christen it “Arti?cial General Intelligence”. What distinguishes AGI work from run-of-the-mill “arti?cial intelligence” research is that it is explicitly focused on engineering general intelligence in the short term. We have been active researchers in the AGI?eld for many years, and it has been a pleasure to gather together papers from our colleagues working on related ideas from their own perspectives. In the Introduction we give a conceptual overview of the AGI?eld, and also summarize and interrelate the key ideas of the papers in the subsequent chapters. (shrink)

Despite the concern with oppressive systems and practices there have been few attempts to analyse the general concept of oppression. Recently, Iris Marion Young has argued that it is not possible to analyse oppression as a unitary moral category. Rather, the term ‘oppression’ refers to several distinct structures, namely, exploitation, marginalisation, powerlessness, cultural imperialism, and violence. This paper rejects Young's claim and advances a general theory of oppression. Drawing insight from American chattel slavery and the situation of the German Jews (...) during the 1930's, I argue that to be oppressed is to be unjustly denied the opportunity for what I call ‘resilient autonomy’. I argue that all instances of oppression can usefully be analysed in these terms. I test my analysis against each of Young's five structures of oppression, concluding that in each case they are captured by my analysis. (shrink)

Each of the five volumes in the Stone Art Theory Institutes series—and the seminars on which they are based—brings together a range of scholars who are not always directly familiar with one another’s work. The outcome of each of these convergences is an extensive and “unpredictable conversation” on knotty and provocative issues about art. This fourth volume in the series, _Beyond the Aesthetic and the Anti-Aesthetic_, focuses on questions revolving around the concepts of the aesthetic, the anti-aesthetic, and the political. (...) The book is about the fact that now, almost thirty years after Hal Foster defined the anti-aesthetic, there is still no viable alternative to the dichotomy between aesthetics and anti- or non-aesthetic art. The impasse is made more difficult by the proliferation of identity politics, and it is made less negotiable by the hegemony of anti-aesthetics in academic discourse on art. The central question of this book is whether artists and academicians are free of this choice in practice, in pedagogy, and in theory. The contributors are Stéphanie Benzaquen, J. M. Bern­stein, Karen Busk-Jepsen, Luis Camnitzer, Diarmuid Costello, Joana Cunha Leal, Angela Dimitrakaki, Alexander Dumbadze, T. Brandon Evans, Geng Youzhuang, Boris Groys, Beáta Hock, Gordon Hughes, Michael Kelly, Grant Kester, Meredith Kooi, Cary Levine, Sunil Manghani, William Mazzarella, Justin McKeown, Andrew McNamara, Eve Meltzer, Nadja Millner-Larsen, Maria Filomena Molder, Carrie Noland, Gary Peters, Aaron Richmond, Lauren Ross, Toni Ross, Eva Schürmann, Gregory Sholette, Noah Simblist, Jon Simons, Robert Storr, Martin Sundberg, Timotheus Vermeulen, and Rebecca Zorach. (shrink)

Biography of ʻAbd Allāh ibn Muḥammad ʻAyn al-Quḍāh al-Hamadhānī, d. 1131, a Muslim saint from Iran.

Mehmet Akif İnan, Türkiye sendikacılığının önde gelen bir siması olarak bilinmesinin yanı sıra şâir ve yazarlığıyla da toplumun ekseriyeti tarafından tanınan bir şahsiyettir. Fakat sûfî kişiliği pek bilinmemektedir. Yapılan araş-tırmada İnan’a daha mücadeleci ve aktif karakter sağlayan hakikat, bilinmeyen tasavvuf ve tarîkat yönüdür. O, tasavvuf terbiyesinin kazandırdığı ahlâkla, insanlara önceden gösterdiği fedakârlığın daha fazlasını gösterir. İnan, tasavvuf ilmiyle benlik dönüşümünü gerçekleştirdikten sonra hem sendika çalışmalarında hem yazılarında ve şiirlerinde neslin kendi öz kültürü ve medeniyetiyle yetişmesi için gayret göstermiştir. İnan’ın tarîkata (...) intisabı yakın çevresi tarafından hayretle karşılanırken, tasavvufun kendisine kazandırdığı hal ile insanları kucaklaması, onların dertlerini paylaşması, arkadaşları tarafından "entelektüel derviş" olarak vasıflandırılır. Bu konuda yakın arkadaşları ve kendisini tanıyanlardan birçok eleştiri almıştır. Bu çalışmada, İnan’ın hayatı, eserleri, hayat mücadelesi ve pek bilinmeyen sûfî kişiliği ele alınmaktadır. (shrink)

Logic; Islamic philosophy; Islam--doctrines.

The attempts at introducing so called "value neutrality" into social sciences did not approve to be the sufficient means against their ideological deformations, which still are a challenge requiring a new complex system of the critique of new ideologies. A more detailed examination of the ancient philosophy could be useful in resolving this task. The works of Eric Voegelin and Leo Strauss represent a specific approach to the study of ancient philosophical systems, They both emphasize, though from different points of (...) view, the complexity in classical philosophers in their examination of human nature. The paper focuses on those doctrines of the above mentioned modern philosophers, which might be useful not only in considering not only the political crisis in the West in the 20th century, but also in creating a better means for the critical analysis of the current problems of global politics. It also introduces examples of practical consequences of modern rejecting the "classical model" and points out several simplifications occurring in contemporary approaches to classical political philosophy. (shrink)

We analyze the back-action of nonlinear atomic homodyning measurements on steady-state “macroscopic superpositions” that can be generated in high-Q microwave cavities. We show that a full characterization of the state requires measurements such that the macroscopic superposition is irreversibly destroyed, that is, it cannot be reconstructed by using the scheme that was used to generate it in the first place.

Çocuk evliliği, tarih boyunca farklı toplumlarda bilinen ve uygulanan sosyal bir olgu olsa da son zamanlarda, modern duyarlılıkları giderek daha fazla rahatsız eden bir hal almıştır. Son iki asır öncesine kadar, Avrupa hukuki düşüncesinde çocuklar yargı önünde farklı bir muamele görmelerine imkan veren istisnai bir statüye sahip değildi. Diğer taraftan, İslam hukukunun çocuklara, özel bir hukuki statü kazandırma konusunda bazı öncü adımlar attığını söyleyebiliriz. Nitekim, en eski İslam hukuku kitaplarının bile, insanın fiziksel ve zihinsel gelişim aşamalarına ve her bir aşamada (...) ortaya çıkan hukuki hükümlere dair son derece teknik ayrıntılarla dolu olduğunu görebiliriz. Ancak çocuk hakları konusundaki bu erken farkındalığa rağmen, çocuk evliliği olgusu hem İslam toplumlarında hem de İslam hukukunda kendini gösterebilmiştir. Çünkü, İslam çocuk hukuku, ilk ortaya çıktığı dönemin kültürel şartlarından ciddi şekilde etkilenmiştir. Üstelik bu kültürel şartlar, İslam dünyası boyunca İslam çocuk hukukunun temel zemini olma işlevini sürdüre gelmiştir. Bu çalışma, alimlerin çocuk evliliğini delillendirmek üzere yapageldikleri bazı aşırı yorumları ortaya koymaya ve konuyla ilgili âyetleri metinsel bağlamıyla daha uyumlu bir şekilde okumaya çalışmaktadır.Özet: Her bağlam için geçerli olabilecek, standart bir çocuk tanımı yapmak göründüğünden daha güçtür. Bu nedenle çocuk araştırmaları sahasında çalışan akademisyenlerin, muhtelif sosyal disiplinler tarafından yapılacak herhangi bir çocuk tarifi konusunda memnuniyetsizlik içinde olması doğaldır. Diğer yandan, İslam hukukunda baştan beri ayrıntılı bir çocuk hukuku teorisi mevcuttur. İslam hukuk düşüncesinde, insanlar doğum ile yetişkinlik arasındaki gelişim döneminde üç aşamadan geçerler: Çocukluk (küçüklük), buluğ ve rüşt. Bütün fıkıh mezhepleri, insanın doğumu ile ergenliği arasındaki dönemde küçük çocuk sayılacağı kanaatindedirler. Bu çocukların mallarının en iyi şekilde idare edilebilmesi için yasal temsilcileri bulunmak zorundadır. Fakîhler çocuğun velisinin, özellikle de baba veya baba tarafından dedenin, velâyeti altındaki küçük çocuklar üzerinde mücbir bir yetkisi olduğu (velâyet-i mücbire) konusunda geniş bir fikir birliğine sahiptirler. Buna göre veliler, velâyetleri altında bulunan çocukları uygun gördükleri kişilerle evlendirme yetkisine de sahiptirler. Fakat zaman zaman beşik kertmesi olarak da anılan bu uygulama bir ön sözleşmeden ibarettir. Yani bu sözleşme doğrudan doğruya fiziksel boyutları da olan müşterek bir evlilik hayatını meşru kılmamaktadır. Çünkü cinsel hayatın ancak buluğdan sonra gerçekleşmesi ön görülmektedir. Modernite öncesi İslam tarihi boyunca, İbn Şubrume (ö. 144/761), Ebû Bekr el-Esamm (ö. 200/816) ve Osman el-Bettî (ö. 143/760) gibi bir kaç fakih dışında küçük çocukların evlenmesine kategorik olarak karşı çıkan kimselere pek rast gelinmemektedir.Hanefi mezhebinde, herhangi bir zihinsel özrü olmaksızın buluğa eren erkek ve kız çocuklar evlilik konusunda mücbir velâyetin kapsamı dışına çıkarlar. Bu, evlilik sözleşmelerini bizzat gerçekleştirebilecekleri anlamına gelmektedir. Fakat veli, uygunsuz bulduğu evliliğe karşı dava açarak bunu yargı yoluyla geçersiz kılma yoluna gidebilir. Diğer üç Sunnî mezhep ise erkek ve kız çocuklar arasında bir ayrım yapar: Buluğa eren erkek kendi evlilik akdini yapabilme hakkını elde ederken aynı durumdaki kız çocuklar velâyet altında kalmaya devam ederler. Şâfiʿî mezhebine göre, velâyeti gerekli kılan illet (bekaret) hâlâ geçerliliğini korumaktadır. Dolayısıyla veli, kızları evlendirme konusundaki icbâri yetkisini elinde tutmaya devam etmektedir. Bu durumda kızın rızasının alınması, akdin geçerliliği için şart olmaktan ziyade sadece nezaket gereğidir. Rüşte ulaşmak veya fizyolojik olgunlaşma sürecini tamamlamak ise İslam hukukunda evlilik için şart görülmemiştir.Modern zamanlara kadar geleneksel İslam hukukunun erken evlilik lehinde gösterdiği bu yaklaşımda herhangi bir değişiklik olmamıştır. 1917 yılında çıkan Hukuk-ı Aile Kararnamesi daha önce benzeri görülmemiş bir dizi düzenleme getirmiştir: İlk olarak, evlilik yaşı erkek için on sekiz kız için ise on yedi olarak belirlenmiştir. On sekiz yaşın altındaki erkeklerin hakimden evlenme izni alması; on yedi yaşından küçük kızların ise hem veli onayı hem de hakim iznine sahip olması zorunlu hale getirilmiştir. On iki yaşın altındaki erkekler ile dokuz yaşından küçük kızların ise asla evlendirilemeyeceği kararlaştırılmıştır.Mantıkî bağlam ve sentaktik yapı elverişli olmamasına rağmen fakihler çocuk evliliğini desteklemek üzere bazı Kur’ân âyetlerine (Nisâ 4/3-6, Nisâ 4/127, Talâk 65/4) referansta bulunmuşlardır. Makale içeriğinde detaylı şekilde açıklandığı üzere zorlama yorumlamalarda bulunmuşlardır. Bu makale, söz konusu âyetlere daha tutarlı bir yorum getirmeye çalışmaktadır. Aynı şekilde, Kur’an’ın çocuk evliliğini kolaylaştırıcı bir tavır içerisinde olmadığını, çocukların evlendirilebilmesi yönündeki yaklaşımların tarihsel ve kültürel şartlara bağlı olarak yapılan bazı zorlama yorumlara dayandığını ileri sürmektedir.Hz. ʿÂişe’nin Hz. Peygamber ile oldukça erken bir yaşta evlendiğine dair nakledilen rivâyet de konuyla ilgili olarak ileri sürülen başka bir argümandır. Bu rivâyetin sahih olduğuna inanılmaktadır. Buna rağmen ilginç bir şekilde bu rivâyet çok az fakih tarafından kullanılmıştır. Bunun sebebi, fakîhlerin Hz. Peygamberin mahremiyetinden bahsetmek istememeleri olabilir. Rivâyetin hücciyeti konusuna kuşkuya kapılmış olmaları da mümkündür. Söz konusu rivâyete daha yakından bakıldığında, ifadedeki menfi üslup hemen dikkat çekmektedir. Çünkü rivâyette Hz. ʿÂişe, Hz. Peygamberle evlendiği günü anlatırken sürekli olarak fizyolojik ve psikolojik açıdan olumsuz koşullardan bahsetmektedir. Nitekim Hz. ʿÂişe birden bire oynamakta olduğu salıncaktan alınmakta ve kendisinin de bilmediği bir yere doğru götürülmektedir. Rivâyet, sadece çocuk evliliğinin cevazını ortaya koymakla yetinmemekte, sanki aynı zamanda çocukların uygunsuz koşullardaki evlilik taleplerine bile itaatkar olmaları gerektiğini salık vermektedir. İçerik yanında teknik olarak bakıldığında bu rivâyet, haber-i vâhiddir. Çünkü rivâyet, sadece Hz. ʿÂişe tarafından bilinebilecek detayları içermektedir. Tarihî açıdan bir öneme sahip olmasına rağmen dinî hükümlere kanıt olma niteliğinden yoksundur. Çünkü bu rivâyette, râvi konuyla ilgili Hz. Peygamber’e ait resmi bir açıklamayı nakletmemekte; sadece kendi zaviyesinden maruz kaldığı bir durumdan bahsetmektedir. (shrink)